شیخ رضی‌الدین حافظ رجب بُرسی حلّی عارف و عالم قرن‌های هشتم و نهم هجری، در طبقه شاگردان شهید اول قرار دارد. او بعد از تولد در زادگاهش، بُرس، به شهر حلّه، که حوزه علمیه پررونقی داشت، هجرت کرد؛ وی آثار متعددی نوشت و اشعار بسیاری در وصف ائمة هدی سرود؛ با وجود آنکه آثارش در عصر خود و نیز در قرن‌های بعد از حیاتش، مورد اعتماد و استناد عالمان شیعه قرار گرفته است؛ برخی از وی به دلیل مطرح کردن اسرار و رازهای ائمة اطهار، نقل روایات متفرد و استفاده از دانش‌های شگفت، از جمله علم حروف و اعداد و مانند آن، انتقاد کرده‌اند. درمقابل، عده‌ی دیگری از مشاهیر شیعه او را از اتهام گزافه‌گویی و غلو، بری دانسته، و در وصف او چنین نقل می‌کردند که او در شرایطی آشفته، از شدت اشتیاق به اهل بیت، تمام ظرفیت‌ها و توانایی‌های خود را برای معرفی و نشر فرهنگ، معارف، فضایل و مناقب ائمة هدی به‌کار گرفت.
)